(TDK MA-XG 90 Type IV Metal Audiocassette)
Van de 60's tot en met de 90's zijn audiocassettes niet weg te denken geweest. Elke tiener had ze wel, in verschillende lengtes en kwaliteiten. Wat kon je er mee? Vooral muziek luisteren natuurlijk. Je eigen mixtapes maken voor je vriendje of vriendinnetje, een gekopieerde Top 40 kopen op het schoolplein, van de radio opnemen of urenlang met of zonder hoofdtelefoon luisteren. Héérlijk. Had je er een stuk of wat? Dan weet je waar ik over praat. Toen deze mini-recorder bandjes begin jaren '60 door Philips in productie werden genomen, had niemand zo'n groot succes verwacht.
De jaren '60 brachten echter nog een fenomeen met zich mee: de popmuziek met bijbehorende hitlijst. Tieners gingen massaal hun muziek beluisteren en kopen op elpee, in het weekend gingen ze uit naar het dansant, de pop zaal en later de discotheek, de radio haakte in op de trend en de Nederlandse Top 40 werd geboren in 1965. Vanaf dat moment ging het snel met de audiocassette. Eerst nog als goedkoop plastic omhulsel met daarin een ferro tape in magere kwaliteit, tussen de 60 en 120 minuten.
Later, in de jaren '70 en '80 werden de cassettes als ook de cassettespelers en -decks een stuk verbeterd. De vraag naar betere kwaliteit werd groter en bedrijven als Dolby ontwikkelden Noise Reduction (ruisonderdrukking) voor thuisgebruik op de spelers. De chroomtape was al een hele stap beter in de kwaliteit van het geluid opnemen en afspelen; deze cassettes waren iets duurder, maar de geluidskwaliteit bleef stukken langer beter bewaard op dit type. Ook de 30-, 45- en 75-minuten tapes deden hun intrede; die laatste specifiek voor een nieuw type media genaamd compact disc.
Toch kwam de industrie midden jaren '80 in Nederland met een studiokwaliteit tape uit: de metal-tape. Deze cassettes waren veel duurder dan een ferro tape of chrome tape, maar de manier van het opnemen was dan ook zowat professioneel te noemen. Deze tapes waren bestand tegen veelvuldig gebruik (niet te verwarren met hergebruik) en bijzonder slijtvast als het ging om kwaliteitsverlies. Deze tapes konden decennia lang meegaan. Toch was deze laatste categorie cassettes niet geliefd bij het grote publiek. Voor de meeste luisteraars en gebruikers was de hogere prijs al een obstakel, en daarnaast kon de algemene luisteraar de betere geluidskwaliteit en dynamiek amper horen. Maar buiten alles om: voor een opname op metal cassette heb je nu eenmaal een recorder nodig met een metal kop. En de meeste recorders waren destijds alleen geschikt voor ferro en chrome. De opnamekop kon geen metal kwaliteit opnemen en werd dus eigenlijk nooit optimaal benut en gebruikt.
Hoewel de industrie al genoeg had aan 3 kwaliteiten tape en 2 kwaliteiten opnamekoppen voor de compact cassette, ontwikkelde marktleider TDK binnen de metal nog bétere tapes en cassettes. Dit resulteerde in maar liefst 4 kwaliteiten: Metal I, Metal II, Metal III en Metal IV. Vervolgens werd ook nog gebruikt gemaakt van een aluminium behuizing uit één stuk, wat zorgde voor een betere bescherming van de tape, en voila: je hebt een koning onder de audio-cassettes, de TDK MA-XG 90. Goedkoop was hij niet: in 1988 betaalde je voor één exemplaar 32 gulden bij de Free Record Shop. Ter vergelijking: voor 10 ferro cassettes van een B-merk betaalde je 19,95. Een zware en dure audiocassette, maar wél een van onbetwiste kwaliteit.
Midden jaren '90 was hij nóg beter af te spelen, met de opvolger van de audio cassette: Philips' eigen DCC of Digital Compact Cassette speler. Deze digitale spelers konden ook de bekende compact cassettes afspelen, maar met een hoorbaar betere geluidsdynamiek. Eind jaren '90 was het gedaan met zowel de compact cassette als de DCC. Beide systemen waren achterhaald ten opzichte van het nieuwe medium compact disc. In 2004 heb ik mijn hele verzameling cassettes de deur uit gedaan: ruim 700 exemplaren heb ik weggegooid. Spijt heb ik er niet van: op een handjevol nummers (die ik op het spoor ben) heb ik alles tegenwoordig digitaal opgeslagen. Onverwoestbaar en onaantastbaar. En dat cassettebandje? Die heb ik in de vorm van een audiospeler op mijn mobiele telefoon, als app.
