Het is 1993 als we voor het laatst samenkomen bij de importeur van Puch. De Italiaanse visie op de Maxi en Macho modellen wordt doorgedrukt, ten koste van alle kwaliteit en reputatie die het merk had opgebouwd. We mogen kiezen uit twee verschillende soorten bestickering en kiezen de minst erge van de twee; die met de driehoeken. Op de P1 modellen zitten ontzettend veel Piaggio onderdelen van andere bromfietsen; goedkoop om te produceren in massa, terwijl de prijzen in de winkel de pan uitrezen.
We krijgen een P1 EX (met sterwielen en een km-teller in de koplamp) en een P1 XT (standaard model met spaakwielen) mee. Plastic. Plastic overal. En dat terwijl we ná het Zündapp en Kreidler tijdperk bewust voor Puch als logische opvolging kozen vanwege het metaal en de Oostenrijkse kwaliteit. De Japanners, die deden veel met plastic, maar Puch niet. Tot nu dan...
Een plastic voorspatbord, een plastic achterspatbord, plastic afdekkappen over de wielmoeren en achtervering, en dan die grote hoge plastic koplamp: een gruwel. Het stuur zit vast met Piaggio bevestiging; dunne metalen beugeltjes in plaats van die stevige aluminium grips aan de voorvork. De voorvork, die nu ook vervangen is door een goedkoper Italiaans model. De handvaten? Italiaanse standaard grepen. Lelijke dikke sierkabels bij het stuur, een onnodige plastic afedekkap over het frame en de tank die knullig was bevestigd, een lompe kabelgoot onder de tank, die de goedkope Italiaanse ontsteking moest verbergen, en dan de bagagedrager die aan het einde omhoog liep. Niet langer lekker plat voor een passagier achterop, maar slechte kwaliteit drager, die in de praktijk meteen doorzakte bij belasting. Het ielige dunnere zadel in strontbruine kleur was ook al geen verbetering te noemen.
Dit had nóóit gemaakt mogen worden, laat staan verkocht. We hadden al direct commentaar, en dat werd ons niet langer in dank afgenomen. De handel ontdekte het snel in de praktijk: meer garantie afwikkelingen, een verkorte garantie van één jaar naar slechts zes maanden, en de afgebroken plastic onderdelen kwamen aan de lopende band binnen. Puch ging snel ter ziele, en dat was Piaggio een worst.
Na 4 weken rijden stopte alle vormen van samenwerking met de importeur; de brommers in bruikleen werden terug gevorderd en alle contacten werden verbroken. Deze bagger was een belediging voor het merk Puch, en een belediging voor de Puch fans, waarvan er velen zijn in Nederland. Zelfs vandaag de dag nog. Ik trok de stekker uit de Stichting en uit de Puch club, en zat met een zuur gevoel...
