Na ruim een jaartje verwisselde ik wederom van brommer dankzij de importeur. Piaggio was als nieuwe eigenaar van het tweewielermerk niet al te geïnteresseerd in de Maxi en Macho modellen en begonnen op de achtergrond al wijzigingen door te voeren, die uiteindelijk tot de ondergang van het merk zouden leiden. Bij deze Puch Rider Fun werden de laatste wijzigingen doorgevoerd die we nog konden beïnvloeden; zij het af fabriek, of omgebouwd voor Nederland af importeur.
Het metallic grijs van de Rider Macho trend bleef, maar de modellen hadden geen grondlak laag meer en werden dus sneller roestgevoelig. Ook het ontstekingsdeksel was vervangen voor een plastic exemplaar, maar al na 30 kilometer rijden belde ik met de importeur: het deksel smolt snel! Dus als de wiedeweerga werden alle modellen in het magazijn alsnog omgebouwd met een metalen deksel. Testrijden heeft zo zijn voordelen gehad...
Ook de stans uit de tank was verwijderd. Behalve een kostenbesparing voor de fabriek stond het ook een heel stuk mooier en kwam de bestickering er beter uit te zien. Omdat ik nog steeds verlangde naar de oude Zündapp tijd, met mooie gesloten 7-spaaks velgen, maakte de importeur op mijn advies een set in te schroeven velgdichters; deze werden als extra accessoire verkocht.
Ook een dubbele kleine koplamp zou mooier staan vond ik, en dus werd van de bestaande koplampspoiler een model gemaakt met twee kleinere ronde gaten in plaats van één groot rond gat: de Nighthawk koplampspoiler ging ook als accessoire over de toonbank met succes. Puch bleef op deze manier de bestverkochte bromfiets van Nederland; een positie die ze 28 jaar continue zouden behouden in Nederland.
