We zien hierboven het prototype uit Italië voor de aanpassingen aan de Maxi en Rider modellen. Zoals eerder gezegd, het achterspatbord en de velgen konden ermee door, al was het niet in deze gruwelijke kleur natuurlijk. Maar die plastic hoezen om de kabels bij het stuur waren oerlelijk vond ik, net als die bult in de nieuwe plastic kabelgoot, die een goedkopere kwaliteit ontsteking moest verbergen. En dan de kettingschermen annex voetenplankjes: lelijk!
De kabelgoot over de tank tot onder het zadel was met twee knullige parker schroefjes bevestigd op het frame. Zoals gezegd veel nieuwe punten aan het frame gelast en ook geen grondlak meer. De kwaliteit was beduidend goedkoper, en de verkoopprijzen werden duurder. Een recept voor een ramp natuurlijk, maar ik praatte tegen dovemansoren, helaas.
Wat doe je dan om het merk te laten overleven? Weer dezelfde truc: optisch aanpassen. Velgen in andere kleur, andere stickerset erop, en dan voorzichtig de markt aftasten. Gelukkig werd dit eerste model uiteindelijk de Puch Rider Radical.
En dan met proefrijden ga je hem verder aanpassen en reacties aanhoren. Dus eerst de standaard uitlaat vervangen door een chromen snel exemplaar; die schuin omhoog lopende uitlaat maakt het model ook wat sportiever. Een stuurhoes met groot Puch erop doet ook wonderen. De kattenpootjes maakten dit model wat speelser en Puch zijdelings op de voorvork straalde wat meer kwaliteit van het merk uit, was mijn idee.
Wat later monteerde ik ook nog 2 stuks zijspatschermen bij het achterwiel, afkomstig van de oorspronkelijke Puch Rider Macho 2-Speed. Dat maakte hem nóg wat stoerder. Maar ondanks dat dit duurdere model het relatief goed deed, was het einde van Puch als bromfietsmerk al in zicht en de verhoudingen werden al wat zuur, helaas...
