| Artiest | The Good, The Bad & The Queen |
| Titel | 'Merrie Land' |
| Stijl | pop, folk, alternatief |
| Medium | cd |
| Label | Studio 13, 2018 |
| Tracks | 11 |
| Speelduur | 37 minuten |
Kán bliksem twee keer op dezelfde plek in slaan? Als het gaat om succes van een spontaan bijeengekomen gelegenheidsband als The Good, The Bad & The Queen, is dat eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Het tweede album van muzikaal genie en duizendpoot Damon Albarn (Blur, Gorillaz), samen met Paul Simonon (The Clash), Simon Tong (Blur, Gorillaz) en Tony Allen (Fela Kuti, afrobeat) is er gekomen door een vriendelijk doch dringend verzoek van de liefhebbers en fans uit de alternatieve sfeer.
Toen in 2007 hun spontane en éénmalige album 'The Good, The Bad & The Queen' een geheel onverwachts groter dan verwacht succes bleek, bleven fans en liefhebbers de afzonderlijke bandleden vragen om meer. Maar dat was niet mogelijk en zou er nooit komen, omdat het slechts een éénmalige gelegenheidsband was. Dat was ook de gedachte achter het project. Maar 10 jaar lang werd er gevraagd om meer materiaal; op internet, of evenementen en in interviews. Uiteindelijk kwam daar elf jaar later - geheel onaangekondigd in alternatieve stijl - het album 'Merrie Land' uit.
En wederom pakt ook dit verrassend uit vol dromerige melodiën, de hypnoteuze zang van Albarn en het a-ritmische ritme van Allen zwepen de luisteraar op met maatschappij-kritieke teksten. Hammond orgel, drumstel, veel galm en achtergrond zang kenmerken dit album.
'Merrie Land' is er gekomen na een 10 jaar lange niet-aflatende stroom verzoeken van fans wereldwijd. De gelegenheidsformatie uit 2007 werd uit de kast gehaald tegen alle verwachting in en 10 nieuwe nummers met een intro werden de wereld ingeslingerd. "Is dit album béter dan zijn voorganger?" is een ongeldige vraag: natúúrlijk is dit album beter; geen enkele band zal zeggen dat een nieuw uitgebracht album slechter is dan het vorige. De evolutie van de separate bandleden, het experimentele wat men zoekt, de relaxtheid die het album uitademt, alles draagt er aan bij dat dit wederom zalig luisteren is. Is het net zo'n commercieel succes als het debuutalbum? Nee, maar dat was ook niet de opzet. The Good, The Bad & The Queen was een gelegenheidsformatie voor slecht één jaar: 2007. Dát debuutalbum brak tegen alle verwachtingen in door en had een groot aantal songs met hitpotentie.
Dit album is een soort "dankjewel" naar de fans toe. Een bedankje wat ruim 10 jaar op zich liet wachten, en waar de bandleden verder konden experimenteren met een tiental nieuwe nummers. Het blijven alternatieve juweeltjes en dat maakt alles perfect. Dankjewel, The Good, The Bad & The Queen. 
