| Artiest | Vangelis |
| Titel | 'Hypothesis' |
| Stijl | experimenteel, progrock |
| Medium | lp |
| Label | Affinity, 1978 |
| Tracks | 2 |
| Speelduur | 32 minuten |
| Live Gezien | Rotterdam 1991 |
Net als het vorige album 'The Dragon', is ook deze opvolger getiteld 'Hypothesis' opgenomen in London in 1971, en net als zijn voorganger niet geauthoriseerd door Vangelis zelf voor uitgave. Beide albums waren van oorsprong studio muzikale experimenten met bandleden, op zoek naar een mix van diverse stijlen om de solo carriëre van Vangelis in gang te zetten.
Vangelis was zelf autodidact en heeft nooit muziekles gehad en kon ook geen bladmuziek lezen of schrijven. Experimenteren helpt dus veel op zoek naar een eigen unieke stijl in de muziek en hij zelf vond dat het uitbrengen niet waard. Maar net als met 'The Dragon' geeft het ons wél een mooi kijkje in het gedachtenproces van de Maestro zelve. En dát mag altijd worden gewaardeerd en wat ons betreft dus ook uitgebracht.
'Hypothesis' kent slechts 2 tracks, getiteld 'Hypothesis Part I' en 'Hypothesis Part II'. Het eerste nummer pakt uit met een intro van deep jazz en gaat vervolgens zijn eigen weg. Het is een vorm van muzikaal freestylen op zijn best. Wat werkt goed en wat niet? Het resultaat doet er niet toe, de samenwerking en de spontaniteit in dit soort jams juist des te meer. Er wordt van alles uit de kast getrokken en ingebracht met een soms voorspelbaar, soms verrassend resultaat.
'Hypothesis Part II' gaat ook electronisch nog wat experimenteler verder hierin. Het is die unieke fusie van diverse instrumenten, het vrije stijl spelen en het inspelen op elkaar wat verder wordt uitgediept. Experimenteel? Zeker! We zeggen het nogmaals dat we prima begrijpen waarom Vangelis niet wilde dat dit op plaat zou worden uitgebracht. Die gedachtengang vanuit hemzelf als componist is volledig te begrijpen.
Maar als muziekliefhebber én als fan is 'Hypothesis' juist een geweldige bonus. Je hoort de zoektocht naar een eigen stijl alsof het de beginstappen van een baby zijn. Van die beginstapjes maak je tenslotte ook foto's en vind je het schattig. 'The Dragon' en 'Hypothesis' moet je zien als muzikale eerste stapjes. Solo stapjes. En ook die vinden we nét zo schattig als babyfoto's.
'Hypothesis' is een stuk experimenteler dan zijn voorganger. Het zou een goede soundcheck voor een live optreden kunnen zijn. Maar het zijn inkijkjes in de ontwikkeling van een muzikaal genie, een rijzende ster van wereldformaat op zijn gebied. Ook een Maestro is ooit als baby heel klein begonnen, en wat zijn die muzikale eerste solo stapjes toch schattig. 
