| Artiest | Brigitte Barbu |
| Titel | 'Muzak Pour Ascenseurs En Panne' |
| Stijl | experimental, ambient, electronic |
| Medium | cd |
| Label | Circus Company, 2020 |
| Tracks | 11 |
| Speelduur | 82 minuten |
Brigitte Barbu is een pseudoniem van de Franse artiest en componist Julien Aunger, die ook achter de namen Pépé Bradock, Brad Peep en Braccio D'Oco schuilgaat. Het debuutalbum 'Muzak Pour Ascenseurs En Panne' als Brigitte Barbu laat zich het eenvoudigst omschrijven als experimentele elektronische ambient muziek, waarbij verschillende elektronische instrumenten samensmelten tot een dromerige kakafonie met wisselende resultaten.
De opener 'Dae-Boj DeMoya' maakt gebruik van samples, loops, muzikale tonen, geluiden en meer en doet een beetje denken aan het vroege werk van Tangerine Dream hier en daar. 'Trou Vert 1' - er zijn in toaal vijf delen te beluisteren - zet daarentegen zwaar aan, waarna we toch écht het geluid van een ZX Spectrum voorbij horen komen als een sample. Samen met jazz-invloeden maakt dit een hoogst experimenteel nummer.
'Beau Zoo' borduurt hier nog wat lichtjes over na. Even verderop het nummer 'Sainte Amante'; een track met veel elektronische geluidseffecten, galm stemmen achterstevoren en zo verder. Weer wat later het nummer getiteld 'Ray Z' (wie zou hiermee bedoeld worden?), waarbij de willekeurigheid van het tempo als een soort freestyle de overhand heeft. Zoals gezegd, het is allemaal erg experimenteel.
De bonustrack en hekkensluiter is tevens het langste nummer, getiteld 'Muzak Pour Ascenseurs En Panne (Continuous Mix)', met een speeltijd van ruim 41 minuten, waarin het hele spectrum aan geluiden nog eens uit de kast wordt getrokken. Het doet natuurlijk de titel van het album (vertaling: Muzak Voor Kapotte Liften) eer aan, in de vorm van de diverse dromerige tracks.
'Muzak Pour Ascenseurs En Panne' is wat ons betreft ook geen commercieel album, maar ook geen standaard experimenteel album, het zit er nét boven. Het is daarom de vraag bij het beluisteren, of Aunger de computers de muziek zelf heeft laten maken, of dat dit een zelfgemaakte compositie met meerdere computers is geweest. Commercieel? Nee. Experimenteel? Jazeker. Maar ook des te meer dromerig te noemen, met een snufje van allerlei geluiden, alsof het een muzikale kok betreft die zegt: "ik kijk wat we in huis hebben aan ingrediënten, en gooi daarna alles samen in een grote pan om te koken". 
