| Artiest | Frank Black |
| Titel | 'Teenager Of The Year' |
| Stijl | indie rock |
| Medium | cd |
| Label | 4AD, 1994 |
| Tracks | 22 |
| Speelduur | 126 minuten |
| Live Gezien | Lowlands 2005, Waterfront 2007, Hedon 2007 |
Frank Black Francis, ook wel bekend als Frank Black én de voorman van indieband Pixies, brengt in 1994 het Album 'Teenager Of The Year' uit, met daarop 22 gloednieuwe tracks in uiteenlopende indie rock stijlen. De man mag dán al gerust een muzikaal genie worden genoemd, die aan de lopende band nummers blijft schrijven en publiceren. Zijn vijfde solo album is er dan ook eentje van formaat, zowel qua speelduur als de doorbraak bij het op dat moment flink groeiende alternatieve publiek. Is dit Americana Nieuwe Stijl?
Want zo omschrijf je zijn muziek met teksten wel het beste. Allerlei dagelijkse zaken als herinneringen, voorwerpen, activiteiten enzovoorts passeren de revue. Opener 'Whatever Happened To Pong' is een ode aan het eerste computerspelletje genaamd Pong uit de beginjaren '70. 'I Want To Live On An Abstract Plaine' kunnen de gedachten van een schilder zijn, beginnend aan een nieuw doek. 'Speedy Marie' doet denken aan een racewagen op NASCAR of bij de hoog-octaan races op het circuit.
Een nummer om hoofdpijn van te krijgen is 'Headache', maar dan op een geweldig mooie manier. Wat gevoeliger klinkt het mooie 'Sir Rockaby', maar waar Black op zijn best is hoor je bijvoorbeeld in 'Freedom Rock' waar het prototype voor de alternatieveling wordt bezongen op zijn allermooist. Klasse! Een andere manier om de vrede uit te dragen is te beluisteren in 'Two Reelers', waar speedrock wordt afgewisseld met screamo en stonerrock. Je moet het maar kunnen.
'I Could Stay Here Forever' gaat over het verblijf op deze planeet, en waar we bij 'Big Red' aan moeten denken, is toch écht een bloem in een bloempot. Wat kan het anders zijn? Alleen Black weet het antwoord en daar hebben we vrede mee. 'Purs Denizen Of The Citizens Band' is er eentje voor kenners, maar gaat over het inbreken op een gesprek via de zendbak. En dan is er nog het mooie en overduidelijke 'Back Wicked World', wat verder geen uitleg behoeft.
Zoals gezegd, Frank Black ís het Americana Nieuwe Stijl, en met 'Teenager Of The Year' zet hij zichzelf solo zeker op de indiekaart, die op dat moment sterk groeiende is. Cryptische teksten over alledaagse dingen, gezet op wisselende stijlen muziek en met een geweldig wisselende dynamiek. Mooier kun je het haast niet krijgen voor de alto's, voor wie dit album een pure liefdesbetuiging is. 
