Het is 1992 als Piaggio besluit een eigen koers te gaan varen voor het merk Puch. Men wil van de Maxi en Macho modellen af, ondanks de vele bezwaren door de afnemende landen. Maar men komt uiteindelijk tot een compromis: Piaggio gaat de Maxi/Macho moderniseren naar eigen goeddunken om het model nog enkele jaren extra levensduur mee te geven.
Ik zie een prototype voorbijkomen waar ik niets van moet weten en dat liet ik ook weten: de plastic kappen waren niet mooi, de ontsteking was veranderd, en de sierstukken van plastic zaten kneuterig vast met slecht één schroefje. Op het frame waren nieuwe bevestigingen gelast die de nieuwe onderdelen op hun plek moesten houden, de carburateursproeier was verder verkleind, de uitlaat was verkleind en een ander model (milieu eisen?) en de bandenmaten waren verkleind naar 14 inch voor en 16 inch achter. De velgen waren dan wel weer mooi vond ik, en ook het nieuwe achterspatbord was mooi. Maar de rest.... verschrikkelijk.
Ondertussen had Piaggio na het succes van de Sfera een keur aan nieuwe modellen gebouwd, en voor Nederland kreeg Puch de primeur met een gerebadgde Puch Zip. Een schot in de roos, vond ik. Ik kreeg de allereerste weer mee en reed overal apetrots langs om hem te laten zien en mensen een stukje te laten rijden. Het bleek ook een groot succes: Puch scoorde hoge ogen met het model, in een tijd dfat men nog niet van rebadgen had gehoord. Topkwaliteit, al was de bandenmaat met 10 inch érg klein te noemen; je voelde elk putje in het fietspad. Maar verder: topscooter!
