Het is 1987 en ik ben voor mijn vervoer aangewezen op óf het openbaar vervoer, óf de brommer. Gezien mijn werkzaamheden kies ik ervoor om een nieuwe bromfiets aan te schaffen. Het lijkt op een Puch, er zit wat luxe op en aan, en het is een automaatmotor. Het is de Jawa Handy Basic, een brommer uit het Oostblok, om precies te zijn Tsjecho-Slowakije.
Jawa had in de jaren '50 een goede reputatie met zijn praktisch onverwoestbare motorfietsen, en de naam was in de familie en bij kennissen blijven hangen. De lage prijs van 999 gulden (€452,00) en de redelijk moderne look gaven de doorslag. Maar heb je wel eens van een 'maandagochtend machine' gehoord?!? Dit was er zo eentje...
Het ding kwam met 6 maanden garantie, het had een kilometerteller, en in de bagagedrager achter zat een fietspompje ingebouwd. Ik had in die eerste 3 weken er nog geen 500 kilometer mee gereden. Enkele spaken waren afgebroken. De roestvorming begon al door de lak heen te verschijnen. De bromfiets startte slecht. En toen... toen helemaal niet meer.
Met 3 weken kwam ik terug bij de fietsenmaker. Die vertelde mij dat ondertussen de importeur en de fabrikant failliet waren verklaard, en er geen onderdelen meer leverbaar voor waren; hij kon ons niet verder meer helpen. We zaten opgescheept met héél duur oud ijzer, en ik bleek niet de enige. Uiteindelijk met veel moeite heb ik er een sloopprijs van 75 gulden (€34,03) voor teruggekregen... Miskoop van de bovenste plank!!
Gelukkig had ik mijn andere brommer nog; mijn Puch Maxi deed wél 100% betrouwbaar zijn werk. Dag en nacht, zomer en winter. Ik zat dus niet helemaal zonder vervoer, maar je voelt je wel opgelicht als het ware; niet helemaal de schuld van de fietsenmaker.
